laracha
Transcrição
laracha
MEMORIA DO OBRADOIRO DE LITERATURA E ESCRITURA IES AGRA DE LEBORÍS (LARACHA) estíbaliz.... espinosa MEMORIA DO OBRADOIRO DE LITERATURA E ESCRITURA IES AGRA DE LEBORÍS LARACHA Impartido por Estíbaliz... Espinosa DURACIÓN: DURACIÓN 10 horas distribuidas en 5 sesións semanais de 2 horas cada unha, ao longo dos meses de abril e maio de 2006. NÚMERO DE ALUMNOS: ALUMNOS 15, 15 pertencentes á clase de 4º de Diversificación da ESO, da asignatura de Lingua Galega, impartida pola profesora Luísa Villanueva. OBXECTIVOS: OBXECTIVOS O obradoiro foi plantexado cunha perspectiva de iniciación á literatura e á escrita dende unha óptica lúdica, lúdica empregando o xogo como pauta. A idea é que cada neno e nena perciba a literatura non como asignatura, asignatura non como materia de estudio, e moito menos como listado de obras obrigatorias de lectura, senón como laboratorio, como campo de xogos, como espacio que suscite a curiosidade. Unha curiosidade xa case natural ao ser humano: a da expresión de si mesmo e do que o rodea. Así, outro dos obxectivos foi presentar a escrita e a literatura como formas de expresión universal que empregan un soporte determinado (pergameo, papel, pantalla de ordenador, etc...) e un código determinado (a escritura) e que resultan imprescindibles para comprender un pouco máis á especie humana, a nosa memoria, a nosa visión de nós mesmos. Deste xeito, a literatura sería un elo ou eslabón máis dentro da longa cadea de xeitos de expresión, onde se inclúen soportes máis vellos (o teatro, a música) e máis contemporáneos (o cine, o cómic, os video-xogos). METODOLOXÍA: METODOLOXÍA Dos puntos anteriores dedúcese que a metodoloxía a seguir non foi académica ao uso. Non se seguíu un patrón cronolóxico nin xeográfico para a exposición dos temas, senón que se optou por unha unidade semántica e temática en cada unha das catro sesións, dispostas como segue: 1ª XORNADA “Lémbrome de...” DURACIÓN: 2 HORAS A literatura e os centros da memoria: -os métodos mnemotécnicos da oralidade: a rima, o ritmo (Homero, Meendiño, Pessoa) - todos escribiron para perdurar : Horacio (acabei un monumento máis duradeiro ca o bronce), Shakespeare, os grafitteiros - Actividade con Georges Perec: Je me souviens 2ª XORNADA: “ Tócaa de novo, Sam...” DURACIÓN: 2 HORAS Escribir, falar... é cantar -Letras de cantigas/cancións: - "Ondas do mar de Vigo" Martín Códax - "Si, mi chiamano Mimí", G. Puccini- M. Callas - "Knocking on heaven's door" Bob Dylan - "Nowhere man" Beatles - "Sympathy for the devil" Rolling Stones - "Desafinado" A. C. Jobim - "Human behaviour" Björk - "You said something" Pj Harvey 3ª XORNADA: “ To the infinite...and beyond” DURACIÓN: 2 HORAS Máis aló dos temas/teimas eternos -Amor: Cantar dos Cantares, Safo, Shakespeare, Cunqueiro, - Morte: Rosalía, Poe - Finxo a ficción: Don Quijote, Hamlet, Borges -A ciencia-ficción - O humor: Wilde, o glíglico de Cortázar - A trascendencia do humano: Avilés de Taramancos Actividade: Un texto en linguaxe inventada 4ª XORNADA: “ Eu...Ti” DURACIÓN: 2 HORAS Literatura para cosmonautas: cómo contactar co máis alá da miña propia pel - Diarios: Sei Shonagon - Walt Whitman: “Quen toca isto, non toca un home, toca un libro” - Wislawa Szymborska: 17 de mayo de 1973 - Publicidade: metáforas en TV - Cine: contar con imaxes unha historia Actividade: un texto sobre unha data concreta do noso pasado 5ª XORNADA: CREACIÓN DUN WEBLOG Pendurar no Blog creado para o curso, chamado Alguén nos nos está lendo, lendo en www.alguennosestalendo.blogspot.com, os textos feitos ao longo da actividade (as lembranzas, o texto en linguaxe inventada e máis o poema) O tempo de cada xornada ou sesión distribuíuse da seguinte maneira: - A primeira parte consistíu nunha charla teórica, falando do tema escollido e dialogando cos rapaces acerca dos seus coñecementos e ideas sobre a cuestión. - A segunda parte comprendía a lectura dalgunha obra (fragmento en glíglico de Cortázar, Je me souviens de Georges Perec, letras de cantigas, cancións...) e a tarefa encomendada para eles, normalmente realizar un texto que cumprise determinados requisitos (estar nun idioma inventado, estar feito de lembranzas...) ANEXO I TEXTOS LEVADOS Á AULA Xornada 1: Lémbrome de... MÉTODOS MNEMOTÉCNICOS: técnicas para lembrar Teñen que ver coa oralidade. oralidade Antes non existían soportes perpetuos: a escritura só ten uns 5.000 ou 6.000 anos. O homo sapiens ten 40.000. E a fala xorde con el. Co cal, houbo que inventar xeitos de fixar na memoria aquilo que era esencial para un pobo. A rima e o ritmo axudan a memorizar. Por iso lembramos as cancións, ou as oracións que aprendimos de nenos ou todo aquilo que ten un soniquete, un tam-tam, un retrouso, unha liña melódica ou prosódica reiterativa (por exemplo, o rap, o hip-hop, un jingle ou musiquiña publicitaria). Homero: Homero rapsoda grego. Autor da Odisea e a Ilíada (historia de Ulises, ou Odiseo, e historia de Ilión ou Troia, respectivamente) Meendiño: Meendiño misterioso trovador de cantigas galaicoportuguesas. Misterioso porque só nos chegou unha del, pero é unha tan perfecta e acabada que o fixo célebre Sedíame eu na ermida de San Simón Sediame eu na ermida de San Simón e cercáronmi as ondas, que grandes son eu atendendo o meu amigo eu atendendo o meu amigo! Estando na ermida ante o altar, e cercáronmi as ondas grandes do mar; eu atendendo o meu amiigo eu atendendo o meu amigo! E cercáromni as ondas, que grandes son non hei barqueiro nen remador; eu atendendo o meu amigo eu atendendo o meu amigo! E cercáronmi as ondas, do alto mar, non hei barqueiro nen sei remar, eu atendendo o meu amigo eu atendendo o meu amigo! Non hei barqueiro nen remador, morreréi fremosa no mar maior, eu atendendo o meu amigo eu atendendo o meu amigo! Non hei barqueiro nen sei remar, Morrerei fremosa no alto mar, eu atendendo o meu amigo eu atendendo o meu amigo! Pessoa: Pessoa poeta lisboeta de principios do século XX, famoso por ter varios heterónimos, ou personalidades literarias dentro de si. Álvaro de Campos TABACARIA (15-1-1928) Não sou nada. Nunca serei nada. Não posso querer ser nada. À parte isso, tenho em mim todos os sonhos do mundo. Janelas do meu quarto, Do meu quarto de um dos milhões do mundo que ninguém sabe quem é (E se soubessem quem é, o que saberiam?), Dais para o mistério de uma rua cruzada constantemente por gente, Para uma rua inacessível a todos os pensamentos, Real, impossivelmente real, certa, desconhecidamente certa, Com o mistério das coisas por baixo das pedras e dos seres, Com a morte a pôr humidade nas paredes e cabelos brancos nos homens, Com o Destino a conduzir a carroça de tudo pela estrada de nada. Estou hoje vencido, como se soubesse a verdade. Estou hoje lúcido, como se estivesse para morrer, E não tivesse mais irmandade com as coisas Senão uma despedida, tornando-se esta casa e este lado da rua A fileira de carruagens de um comboio, e uma partida apitada De dentro da minha cabeça, E uma sacudidela dos meus nervos e um ranger de ossos na ida. Estou hoje perplexo como quem pensou e achou e esqueceu. Estou hoje dividido entre a lealdade que devo À Tabacaria do outro lado da rua, como coisa real por fora, E à sensação de que tudo é sonho, como coisa real por dentro. Falhei em tudo. Como não fiz propósito nenhum, talvez tudo fosse nada. A aprendizagem que me deram, Desci dela pela janela das traseiras da casa, Fui até ao campo com grandes propósitos. Mas lá encontrei só ervas e árvores, E quando havia gente era igual à outra. Saio da janela, sento-me numa cadeira. Em que hei-de pensar? Que sei eu do que serei, eu que não sei o que sou? Ser o que penso? Mas penso ser tanta coisa! E há tantos que pensam ser a mesma coisa que não pode haver tantos! Génio? Neste momento Cem mil cérebros se concebem em sonho génios como eu, E a história não marcará, quem sabe?, nem um, Nem haverá senão estrume de tantas conquistas futuras. Não, não creio em mim. Em todos os manicómios há doidos malucos com tantas certezas! Eu, que não tenho nenhuma certeza, sou mais certo ou menos certo? Não, nem em mim... Em quantas mansardas e não-mansardas do mundo Não estão nesta hora génios-para-si-mesmos sonhando? Quantas aspirações altas e nobres e lúcidas Sim, verdadeiramente altas e nobres e lúcidas -, E quem sabe se realizáveis, Nunca verão a luz do sol real nem acharão ouvidos de gente? O mundo é para quem nasce para o conquistar E não para quem sonha que pode conquistá-lo, ainda que tenha razão. Tenho sonhado mais que o que Napoleão fez. Tenho apertado ao peito hipotético mais humanidades do que Cristo, Tenho feito filosofias em segredo que nenhum Kant escreveu. Mas sou, e talvez serei sempre, o da mansarda, Ainda que não more nela; Serei sempre o que não nasceu para isso; Serei sempre só o que tinha qualidades; Serei sempre o que esperou que lhe abrissem a porta ao pé de uma parede sem porta E cantou a cantiga do Infinito numa capoeira, E ouviu a voz de Deus num poço tapado. Crer em mim? Não, nem em nada. Derrame-me a Natureza sobre a cabeça ardente O seu sol, a sua chuva, o vento que me acha o cabelo, E o resto que venha se vier, ou tiver que vir, ou não venha. Escravos cardíacos das estrelas, Conquistámos todo o mundo antes de nos levantar da cama; Mas acordámos e ele é opaco, Levantámo-nos e ele é alheio, Saímos de casa e ele é a terra inteira, Mais o sistema solar e a Via Láctea e o Indefinido. (Come chocolates, pequena; Come chocolates! Olha que não há mais metafísica no mundo senão chocolates. Olha que as religiões todas não ensinam mais que a confeitaria. Come, pequena suja, come! Pudesse eu comer chocolates com a mesma verdade com que comes! Mas eu penso e, ao tirar o papel de prata, que é de folhas de estanho, Deito tudo para o chão, como tenho deitado a vida.) Mas ao menos fica da amargura do que nunca serei A caligrafia rápida destes versos, Pórtico partido para o Impossível. Mas ao menos consagro a mim mesmo um desprezo sem lágrimas, Nobre ao menos no gesto largo com que atiro A roupa suja que sou, sem rol, pra o decurso das coisas, E fico em casa sem camisa. (Tu, que consolas, que não existes e por isso consolas, Ou deusa grega, concebida como estátua que fosse viva, Ou patrícia romana, impossivelmente nobre e nefasta, Ou princesa de trovadores, gentilíssima e colorida, Ou marquesa do século dezoito, decotada e longínqua, Ou cocote célebre do tempo dos nossos pais, Ou não sei quê moderno - não concebo bem o quê -, Tudo isso, seja o que for, que sejas, se pode inspirar que inspire! Meu coração é um balde despejado. Como os que invocam espíritos invocam espíritos invoco A mim mesmo e não encontro nada. Chego à janela e vejo a rua com uma nitidez absoluta. Vejo as lojas, vejo os passeios, vejo os carros que passam, Vejo os entes vivos vestidos que se cruzam, Vejo os cães que também existem, E tudo isto me pesa como uma condenação ao degredo, E tudo isto é estrangeiro, como tudo.) Vivi, estudei, amei, e até cri, E hoje não há mendigo que eu não inveje só por não ser eu. Olho a cada um os andrajos e as chagas e a mentira, E penso: talvez nunca vivesses nem estudasses nem amasses nem cresses (Porque é possível fazer a realidade de tudo isso sem fazer nada disso); Talvez tenhas existido apenas, como um lagarto a quem cortam o rabo E que é rabo para aquém do lagarto remexidamente. Fiz de mim o que não soube, E o que podia fazer de mim não o fiz. O dominó que vesti era errado. Conheceram-me logo por quem não era e não desmenti, e perdi-me. Quando quis tirar a máscara, Estava pegada à cara. Quando a tirei e me vi ao espelho, Já tinha envelhecido. Estava bêbado, já não sabia vestir o dominó que não tinha tirado. Deitei fora a máscara e dormi no vestiário Como um cão tolerado pela gerência Por ser inofensivo E vou escrever esta história para provar que sou sublime. Essência musical dos meus versos inúteis, Quem me dera encontrar-te como coisa que eu fizesse, E não ficasse sempre defronte da Tabacaria de defronte, Calcando aos pés a consciência de estar existindo, Como um tapete em que um bêbado tropeça Ou um capacho que os ciganos roubaram e não valia nada. Mas o dono da Tabacaria chegou à porta e ficou à porta. Olhou-o com o desconforto da cabeça mal voltada E com o desconforto da alma mal-entendendo. Ele morrerá e eu morrerei. Ele deixará a tabuleta, e eu deixarei versos. A certa altura morrerá a tabuleta também, e os versos também. Depois de certa altura morrerá a rua onde esteve a tabuleta, E a língua em que foram escritos os versos. Morrerá depois o planeta girante em que tudo isto se deu. Em outros satélites de outros sistemas qualquer coisa como gente Continuará fazendo coisas como versos e vivendo por baixo de coisas como tabuletas, Sempre uma coisa defronte da outra, Sempre uma coisa tão inútil como a outra, Sempre o impossível tão estúpido como o real, Sempre o mistério do fundo tão certo como o sono de mistério da superfície, Sempre isto ou sempre outra coisa ou nem uma coisa nem outra. Mas um homem entrou na Tabacaria (para comprar tabaco?), E a realidade plausível cai de repente em cima de mim. Semiergo-me enérgico, convencido, humano, E vou tencionar escrever estes versos em que digo o contrário. Acendo um cigarro ao pensar em escrevê-los E saboreio no cigarro a libertação de todos os pensamentos. Sigo o fumo como uma rota própria, E gozo, num momento sensitivo e competente, A libertação de todas as especulações E a consciência de que a metafísica é uma consequência de estar mal disposto. Depois deito-me para trás na cadeira E continuo fumando. Enquanto o Destino mo conceder, continuarei fumando. (Se eu casasse com a filha da minha lavadeira Talvez fosse feliz.) Visto isto, levanto-me da cadeira. Vou à janela. O homem saiu da Tabacaria (metendo troco na algibeira das calças?). Ah, conheço-o: é o Esteves sem metafísica. (O dono da Tabacaria chegou à porta.) Como por um instinto divino o Esteves voltou-se e viu-me. Acenou-me adeus gritei-lhe Adeus ó Esteves!, e o universo Reconstruiu-se-me sem ideal nem esperança, e o dono da Tabacaria sorriu. Avilés de Taramancos: Taramancos poeta de Noia. Autor dos Cantos Caucanos O piano A nena do facendeiro quere un piano de Viena. A nena do facendeiro Do facendeiro De Anserma ¿Quen ha de traer piano En tren, en barco de vela? ¿Quen ha de traer piano Á nena do facendeiro De Anserma? As morrocotas de ouro fan o miragre: A goleta Cruza o océano Atlántico Chega ao porto de Bruxelas, Vai buscar o piano Da nena Do facendeiro De Anserma Do Danubio ao río Nare Hai leguas de mar e terra: A meniña ama Beethoven A nena do facendeiro De Anserma. O piano en Budapeste Aprende danza secreta. En París voilá! adeprende A valsar. Chega a Bruxelas E cruza o mar; mariñeiros Adeprenden-lle habanera Ao piano da meniña Do facendeiro De Anserma Negros de Buenaventura Tocan tambor na ribeira O piano colle un tento de currulao que arrabea. Os arrieiros de Caldas Suben piano.¡Cautela! Moito monte para arriba Soben piano de Viena; Cantan guabinas, xoropos, Cantan bunde e tamborera; Ai a nena Do facendeiro De Anserma: Non toca Beethoven, non, Toca baixo das estrelas Un son quente de bambucos No seu piano de Viena A nena do facendeiro Do facendeiro De Anserma Lope de Vega: Vega autor español do século de ouro (S. XVII). Época gloriosa do soneto Varios efectos del amor Lope de Vega Desmayarse, atreverse, estar furioso, áspero, tierno, liberal, esquivo, alentado, mortal, difunto, vivo, leal, traidor, cobarde y animoso, no hallar fuera del bien centro ni reposo, mostrarse alegre, triste, humilde, altivo, enojado, valiente, fugitivo, satisfecho, ofendido, receloso. Huir el rostro al claro desengaño, beber veneno por licor suave, olvidar el provecho, amar el daño; creer que un cielo en un infierno cabe, dar la vida y el alma a un desengaño: esto es amor. Quien lo probó lo sabe. Outro xeito de ver o ritmo e a rima ESCRIBIR PARA DURAR: A INMORTALIDADE - As testemuñas nas cavernas e nos petroglifos - A escritura nace para contar: economía - E despois para fixar aquilo que ha de ser inmutable: leis, lendas de deuses, formación dos homes, relixión... A escritura sagrada Escriba sentado. 2480-2350 ane. Caliza policromada. Ollos incrustados: seixo branco, madeira de ébano e cristal de rocha. Altura 53 cm. Musée du Louvre, París. Os meus ollos son tan grandes como Memphis e morren por verte Carta anónima dunha rapaza do Imperio Medio ( hai entre 3000 e 4000 anos) ao seu amado A escritura nace co fin de ser perdurable. As primeiras testemuñas son de contabilidade. Despois nace a poesía épica, que conta a historia de un heroe (Gilgamesh, Roland, o Cid...) ou dunha guerra (Odisea, Ilíada, Eneida). Axiña xurdirán tamén as ganas de deixar testemuña do amor, do medo ante a morte, da trascendencia do ser humano... Horacio: Horacio poeta latino, s. I a. d C. "Exegi monumentum aere perennius regalique situ pyramidum altius, quod non imber edax, non aquilo impotens possit diruere aut innumerabilis annorum series et fuga temporum. Non omnis moriar multaque pars mei vitabit Libitinam..." "Acabé un monumento más perenne que el bronce, y más alto que la regia mole de las pirámides, al que ni la lluvia voraz ni el viento impotente podrá destruir, o la innumerable sucesión de los años, y el fugaz paso de los tiempos. No todo yo moriré y gran parte de mí esquivará a Libitina...yo seguiré creciendo revivado por las alabanzas futuras, mientras que el pontífice suba al Capitolio acompañado de la vestal silenciosa. De mí se dirá, por donde resuena el impetuoso Aufido y Dauno, pobre en agua, reinó sobre gentes rudas, que, de humilde vuelto influyente, aporté la novedad del ritmo eolio a los metros itálicos. Admite el orgullo de mis méritos, y ciñe de buen grado mi cabellera, Melpómene, con laurel de Delfos Shakespeare: Shakespeare dramaturgo e poeta inglés s. XVI A UN DÍA DE VERANO COMPARARTE ¿A un día de verano compararte? Más hermosura y suavidad posees. Tiembla el brote de mayo bajo el viento y el estío no dura casi nada. A veces demasiado brilla el ojo solar y otras su tez de oro se apaga; toda belleza alguna vez declina, ajada por la suerte o por el tiempo. Pero eterno será el verano tuyo. No perderás la gracia, ni la Muerte se jactará de ensombrecer tus pasos cuando crezcas en versos inmortales. Vivirás mientras alguien vea y sienta y esto pueda vivir y te dé vida. Grafitti: Grafitti forma de expresión artística da comunidade hip-hop Existen cuatro maneras de expresión artística entre la comunidad hip-hop: a) The D.J.: el Disk Jokey. Es aquel que hace música con tornamesas. Mezcla ritmos jamaiquinos y afroamericanos con las nuevas percusiones electrónicas. b) The M.C.: es una reducción de la palabra microphone en idioma inglés. Es el que compone y rapea versos improvisando al compás de la música. A estas composiciones se les llama "líricas". Como ejemplo de D.J.y M.C. tenemos a los grupos musicales Control Machete y Limp Bizkit. c) The B. Boy: el Break Boy. Es un bailarín de música hip-hop y break dance (baile entrecortado). d) The Writer: el que escribe. Es el que se dedica al Tag (placa) y al graffiti. Estas son las bases de la llamada cultura hip-hop. Lembrar grafittis da rúa. Forma de protestar, mais tamén forma de perdurar: Fulanito estivo aquí Nombre: antoniomonge Correo: [email protected] Título: pintar el salon de vuestra casa Fecha: 2005-10-07 02:53:56.911237-05 Contestar este mensaje sois unos cerdos y pintais en los cierres de los comercios y destrozando la pintura que tanto nos cuesta para tener nuestro negocios con nuestros colores y logotipos a mi ya es la terceras vez que me pintais la fachada cada vez me cuesta 583 euros pintarla eso quiere decir muy poco de estos churreros del spray Grafitti Palabra italiana. Inscrición ou debuxo coloreado, xeralmente con aerosol, que se realiza sobre as paredes, sen importar demasiado se a superficie é lisa ou non, ou se o relevo da muralla interfire coa representación que se realiza sobre ésta. O grafitti considérase como medio de expresión dos sectores xuvenís marxinados da sociedade, e ten un importante grao de desenvolvemento en Alemaña e E.E.U.U. A súa proximidade á arte "oficial" permitiu que se realicen exposicións en galerías de espectaculares grafittis, xa sexa por medio de fotos ou porque se introduce un anaco de muro na sá de exhibición; pero a estas mostras discúteselles que fan perder ao grafitti o seu carácter esencial, o cal é precisamente provir da rúa para ser aprezado nela. Graffiti, de Julio Cortázar A Antoni Tàpies Tantas cosas que empiezan y acaso acaban como un juego, supongo que te hizo gracia encontrar un dibujo al lado del tuyo, lo atribuiste a una casualidad o a un capricho y sólo la segunda vez te diste cuenta que era intencionado y entonces lo miraste despacio, incluso volviste más tarde para mirarlo de nuevo, tomando las precauciones de siempre: la calle en su momento más solitario, acercarse con indiferencia y nunca mirar los grafitti de frente sino desde la otra acera o en diagonal, fingiendo interés por la vidriera de al lado, yéndote en seguida. Tu propio juego había empezado por aburrimiento, no era en verdad una protesta contra el estado de cosas en la ciudad, el toque de queda, la prohibición amenazante de pegar carteles o escribir en los muros. Simplemente te divertía hacer dibujos con tizas de colores (no te gustaba el término grafitti, tan de crítico de arte) y de cuando en cuando venir a verlos y hasta con un poco de suerte asistir a la llegada del camión municipal y a los insultos inútiles de los empleados mientras borraban los dibujos. Poco les importaba que no fueran dibujos políticos, la prohibición abarcaba cualquier cosa, y si algún niño se hubiera atrevido a dibujar una casa o un perro, lo mismo lo hubieran borrado entre palabrotas y amenazas. En la ciudad ya no se sabía demasiado de que lado estaba verdaderamente el miedo; quizás por eso te divertía dominar el tuyo y cada tanto elegir el lugar y la hora propicios para hacer un dibujo. Nunca habías corrido peligro porque sabías elegir bien, y en el tiempo que transcurría hasta que llegaban los camiones de limpieza se abría para vos algo como un espacio más limpio donde casi cabía la esperanza. Mirando desde lejos tu dibujo podías ver a la gente que le echaba una ojeada al pasar, nadie se detenía por supuesto pero nadie dejaba de mirar el dibujo, a veces una rápida composición abstracta en dos colores, un perfil de pájaro o dos figuras enlazadas. Una sola vez escribiste una frase, con tiza negra: A mí también me duele. No duró dos horas, y esta vez la policía en persona la hizo desaparecer. Después solamente seguiste haciendo dibujos. Cuando el otro apareció al lado del tuyo casi tuviste miedo, de golpe el peligro se volvía doble, alguien se animaba como vos a divertirse al borde de la cárcel o algo peor, y ese alguien como si fuera poco era una mujer. Vos mismo no podías probártelo, había algo diferente y mejor que las pruebas más rotundas: un trazo, una predilección por las tizas cálidas, un aura. A lo mejor como andabas solo te imaginaste por compensación; la admiraste, tuviste miedo por ella, esperaste que fuera la única vez, casi te delataste cuando ella volvió a dibujar al lado de otro dibujo tuyo, unas ganas de reír, de quedarte ahí delante como si los policías fueran ciegos o idiotas. Empezó un tiempo diferente, más sigiloso, más bello y amenazante a la vez. Descuidando tu empleo salías en cualquier momento con la esperanza de sorprenderla, elegiste para tus dibujos esas calles que podías recorrer de un solo rápido itinerario; volviste al alba, al anochecer, a las tres de la mañana. Fue un tiempo de contradicción insoportable, la decepción de encontrar un nuevo dibujo de ella junto a alguno de los tuyos y la calle vacía, y la de no encontrar nada y sentir la calle aún más vacía. Una noche viste su primer dibujo solo; lo había hecho con tizas rojas y azules en una puerta de garage, aprovechando la textura de las maderas carcomidas y las cabezas de los clavos. Era más que nunca ella, el trazo, los colores, pero además sentiste que ese dibujo valía como un pedido o una interrogación, una manera de llamarte. Volviste al alba, después que las patrullas relegaron en su sordo drenaje, y en el resto de la puerta dibujaste un rápido paisaje con velas y tajamares; de no mirarlo bien se hubiera dicho un juego de líneas al azar, pero ella sabría mirarlo. Esa noche escapaste por poco de una pareja de policías, en tu departamento bebiste ginebra tras ginebra y le hablaste, le dijiste todo lo que te venía a la boca como otro dibujo sonoro, otro puerto con velas, la imaginaste morena y silenciosa, le elegiste labios y senos, la quisiste un poco. Casi en seguida se te ocurrió que ella buscaría una respuesta, que volvería a su dibujo como vos volvías ahora a los tuyos, y aunque el peligro era cada vez mayor después de los atentados en el mercado te atreviste a acercarte al garage, a rondar la manzana, a tomar interminables cervezas en el cafe de la esquina. Era absurdo porque ella no se detendría después de ver tu dibujo, cualquiera de las muchas mujeres que iban y venían podía ser ella. Al amanecer del segundo día elegiste un paredón gris y dibujaste un triángulo blanco rodeado de manchas como hojas de roble; desde el mismo café de la esquina podías ver el paredón (ya habían limpiado la puerta del garage y una patrulla volvía y volvía rabiosa), al anochecer te alejaste un poco pero eligiendo diferentes puntos de mira, desplazándote de un sitio a otro, comprando mínimas cosas en las tiendas para no llamar demasiado la atención. Ya era noche cerrada cuando oíste la sirena y los proyectores te barrieron los ojos. Había un confuso amontonamiento junto al paredón, corriste contra toda sensatez y sólo te ayudó el azar de un auto dando vuelta a la esquina y frenando al ver el carro celular, su bulto te protegió y viste la lucha, un pelo negro tironeado por manos enguantadas, los puntapiés y los alaridos, la visión entrecortada de unos pantalones azules antes de que la tiraran en el carro y se la llevaran. Mucho después (era horrible temblar así, era horrible pensar que eso pasaba por culpa de tu dibujo en el paredón gris) te mezclaste con otras gentes y alcanzaste a ver un esbozo en azul, los trazos de ese naranja que era como su nombre o su boca, ella así en ese dibujo truncado que los policías habían borroneado antes de llevársela; quedaba lo bastante como para comprender que había querido responder a tu triángulo con otra figura, un círculo o acaso un espiral, una forma llena y hermosa, algo como un sí o un siempre o un ahora. Lo sabías muy bien, te sobraría tiempo para imaginar los detalles de lo que estaría sucediendo en el cuartel central; en la ciudad todo eso rezumaba poco a poco, la gente estaba al tanto del destino de los prisioneros, y si a veces volvían a ver a uno que otro, hubieran preferido no verlos y que al igual que la mayoría se perdieran en ese silencio que nadie se atrevía a quebrar. Lo sabías de sobra, esa noche la ginebra no te ayudaría más a morderte las manos, a pisotear tizas de colores antes de perderte en la borrachera y en el llanto. Sí, pero los días pasaban y ya no sabías vivir de otra manera. Volviste a abandonar tu trabajo para dar vueltas por las calles, mirar fugitivamente las paredes y las puertas donde ella y vos habían dibujado. Todo limpio, todo claro; nada, ni siquiera una flor dibujada por la inocencia de un colegial que roba una tiza en la clase y no resiste el placer de usarla. Tampoco vos pudiste resistir, y un mes después te levantaste al amanecer y volviste a la calle del garage. No había patrullas, las paredes estaban perfectamente limpias; un gato te miró cauteloso desde un portal cuando sacaste las tizas y en el mismo lugar, allí donde ella había dejado su dibujo, llenaste las maderas con un grito verde, una roja llamarada de reconocimiento y de amor, envolviste tu dibujo con un óvalo que era también tu boca y la suya y la esperanza. Los pasos en la esquina te lanzaron a una carrera afelpada, al refugio de una pila de cajones vacíos; un borracho vacilante se acercó canturreando, quizo patear al gato y cayó boca abajo a los pies del dibujo. Te fuiste lentamente, ya seguro, y con el primer sol dormiste como no habías dormido en mucho tiempo. Esa misma mañana miraste desde lejos: no lo habían borrado todavía. Volviste al mediodía: casi inconcebiblemente seguía ahí. La agitación en los suburbios (habías escuchado los noticiosos) alejaban a la patrulla de su rutina; al anochecer volviste a verlo como tanta gente lo había visto a lo largo del día. Esperaste hasta las tres de la mañana para regresar, la calle estaba vacía y negra. Desde lejos descubriste otro dibujo, sólo vos podrías haberlo distinguido tan pequeño en lo alto y a la izquierda del tuyo. Te acercaste con algo que era sed y horror al mismo tiempo, viste el óvalo naranja y las manchas violetas de donde parecía saltar una cara tumefacta, un ojo colgando, una boca aplastada a puñetazos. Ya sé, ya sé ¿pero qué otra cosa hubiera podido dibujarte? ¿Qué mensaje hubiera tenido sentido ahora? De alguna manera tenía que decirte adiós y a la vez pedirte que siguieras. Algo tenía que dejarte antes de volverme a mi refugio donde ya no había ningún espejo, solamente un hueco para esconderme hasta el fin en la más completa oscuridad, recordando tantas cosas y a veces, así como había imaginado tu vida, imaginando que hacías otros dibujos, que salías por la noche para hacer otros dibujos. Queremos tanto a Glenda -© 1993 Editorial Sudamericana Toda literatura é un intento de que se lembren de nós: as cartas, as letras das cancións, os escritos nos muros das rúas, os libros impresos, os blogs na web, as revistas... Son xeitos de que alguén, algún día, pronuncie as palabras máxicas: Lémbrome de... JE ME SOUVIENS... GEORGES PEREC Je me souviens des bananes coupées en trois. Nous étions trois. "Me acuerdo de los plátanos cortados en 3. Nosotros éramos 3" ******************** Je me souviens de Monsieur Mouton, l'ophtalmo, qui avait une moustache blanche. "Me acuerdo del señor Mouton, el oftalmólogo, que tenía un bigote blanco" ************** Je me souviens du premier aspirateur, quel plaisir la première fois "Me acuerdo del primer aspirador. Qué placer, la primera vez!" ******************* Je me souviens de : - Qu'est-ce qui est vert, qui monte et qui descend ? -? - Un petit pois dans un ascenseur "Me acuerdo de: ¿Qué es verde, y sube y baja? Un guisante en un ascensor" *********** Je me souviens des grèves de 73 et de mes débuts dans la défense d'une cause que je croyais juste. "Me acuerdo de las huelgas del 73 y de mis inicios en la defensa de una causa que yo creía justa" Je me souviens... Estíbaliz... Lémbrome de me tirar de cabeza na piscina e bucear crendo que me ía saír cola de peixe Lémbrome de cantar aos 3 anos unha canción chinesa dunha serie na que saía un chino malvado. Inventando a letra, por suposto Lémbrome dun vestido lila da miña nai que logo herdei eu Lémbrome de que nos discursos de Noiteboa do Rei, sempre nos riamos del na miña casa Lémbrome de que en Madrid, nas manifestacións Nunca Máis polo Prestige, eu levaba un abrigo branco JE ME SOUVIENS... LÉMBROME DE... I REMEMBER... ME ACUERDO DE... Xornada 2: Tócaa de novo, Sam... No principio, a poesía nace vencellada á música, é indisociable dela. Os primeiros poemas son letras de cancións. A poesía é como unha forma de música: unha misteriosa forma do tempo, chámaa o poeta e narrador arxentino Jorge Luis Borges. A poeta galega,Luísa Villalta, chamoulle á poesía o outro lado da música, como se as dúas artes fosen unha moeda con dúas caras, ou un deus Jano, que tamén tén dúas caras. Pero chega un momento no que a poesía, a letra, escapa da música e vive soa. Técnicas rítmicas de repetición, de paralelismo... e recursos expresivos como a aliteración, as onomatopeias e un sentido interno da armonía da composición, permiten que un texto aínda respire musicalmente a pesar de estar escrito sencillamente sobre un papel ou nunha pantalla de ordenador. A poesía e a música son dúas irmás siamesas separadas ao nacer que pensan a unha na outra sen coñecérense. Sen embargo unha delas naceu antes e viviu soa antes: a música. A música conecta directamente cos astros, coa terra. A poesía, pola súa banda, sempre seguirá as directrices expresivas coas que foi creada: as da linguaxe. Letras/Lyrics Ondas do mar de Vigo MARTÍN CÓDAX 1 Ondas do mar de Vigo 2 Se vistes meu amigo 3 E ai Deus se verra cedo. 4 Ondas do mar levado 5 Se vistes meu amado 6 E ai Deus se verra cedo. 7 Se vistes meu amigo 8 O porque eu sospiro 9 E ai Deus se verra cedo. 10 Se vistes meu amado 11 Porque ei gran cuidado 12 E ai Deus se verra cedo. Si. Mi chiamano Mimí – LA BOHÈME (G. PUCCINI) – MARÍA CALLAS Mimì Sì. Mi chiamano Mimì, ma il mio nome è Lucia. La storia mia è breve. A tela o a seta ricamo in casa e fuori ... Son tranquilla e lieta ed è mio svago far gigli e rose. Mi piaccion quelle cose che han si dolce malia, che parlano d'amor, di primavere, che parlano di sogni e di chimere, quelle cose che han nome poesia... Lei m'intende? Rodolfo Sì. Mimì Mi chiamano Mimì, il perchè non so. Sola, mi fo il pranzo da me stessa. Non vado sempre a messa, ma prego assai il Signore. Vivo sola, soletta là in una bianca cameretta: guardo sui tetti e in cielo; ma quando vien lo sgelo il primo sole è mio il primo bacio dell'aprile è mio! il primo sole è mio! Germoglia in un vaso una rosa... Foglia a foglia la spiol Cosi gentile il profumo d'un fiore! Ma i fior chlio faccio, ahimè! i fior chlio faccio, ahimè! non hanno odore. Altro di me non le saprei narrare. Sono la sua vicina che la vien fuori d'ora a importunate. Knockin’ on heaven’s door BOB DYLAN Mama, take this badge off of me I can't use it anymore. It's gettin' dark, too dark for me to see I feel like I'm knockin' on heaven's door. Knock, knock, knockin' on heaven's door Knock, knock, knockin' on heaven's door Knock, knock, knockin' on heaven's door Knock, knock, knockin' on heaven's door Mama, put my guns on the ground I can't shoot them anymore. That long black cloud is comin' down I feel like I'm knockin' on heaven's door. Knock, knock, knockin' on heaven's door Knock, knock, knockin' on heaven's door Knock, knock, knockin' on heaven's door Knock, knock, knockin' on heaven's door Nowhere Man BEATLES He’s a real nowhere man, Sitting in his nowhere land, Making all his nowhere plans For nobody. Doesn’t kave a point of view, Knows not where he’s going to, Isn’t he a bit like you and me? Nowhere man, please listen, You don’t know what you’re missing, Nowhere man, the world is at your command. He’s as blind as he can be, Just sees what he wants to see, Nowhere man can you see me at all? Doesn’t kave a point of view, Knows not where he’s going to, Isn’t he a bit like you and me? Nowhere man, don’t worry, Take your time, don’t hurry, Leave it all till somebody else Lend you a hand. He’s a real nowhere man, Sitting in his nowhere land, Making all his nowhere plans For nobody. Sympathy for the Devil ROLLING STONES Please allow me to introduce myself I’m a man of wealth and taste I’ve been around for a long, long year Stole many a man’s soul and faith And I was ’round when jesus christ Had his moment of doubt and pain Made damn sure that pilate Washed his hands and sealed his fate Pleased to meet you Hope you guess my name But what’s puzzling you Is the nature of my game I stuck around st. petersburg When I saw it was a time for a change Killed the czar and his ministers Anastasia screamed in vain I rode a tank Held a general’s rank When the blitzkrieg raged And the bodies stank Pleased to meet you Hope you guess my name, oh yeah Ah, what’s puzzling you Is the nature of my game, oh yeah I watched with glee While your kings and queens Fought for ten decades For the gods they made I shouted out, Who killed the kennedys? When after all It was you and me Let me please introduce myself I’m a man of wealth and taste And I laid traps for troubadours Who get killed before they reached bombay Pleased to meet you Hope you guessed my name, oh yeah But what’s puzzling you Is the nature of my game, oh yeah, get down, baby Pleased to meet you Hope you guessed my name, oh yeah But what’s confusing you Is just the nature of my game Just as every cop is a criminal And all the sinners saints As heads is tails Just call me lucifer ’cause I’m in need of some restraint So if you meet me Have some courtesy Have some sympathy, and some taste Use all your well-learned politesse Or I’ll lay your soul to waste, um yeah Pleased to meet you Hope you guessed my name, um yeah But what’s puzzling you Is the nature of my game, um mean it, get down Woo, who Oh yeah, get on down Oh yeah Oh yeah! Tell me baby, what’s my name Tell me honey, can ya guess my name Tell me baby, what’s my name I tell you one time, you’re to blame Ooo, who Ooo, who Ooo, who Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Oh, yeah What’s me name Tell me, baby, what’s my name Tell me, sweetie, what’s my name Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Ooo, who, who Oh, yeah Desafinado- A.C. JOBIM Se você disser que eu desafino, amor Saiba que isso em mim provoca imensa dor Só privilegiados têm ouvido igual ao seu Eu possuo apenas o que Deus me deu Se você insisted em classificar meu comportamento de antimusical Eu mesmo mentindo Devo argumentar Que isto é bossa nova Que isto é muito natural O que você não sabe nem sequer pressente é que os desafinados também têm um coração Fotografei você na minha Rolleyflex Revelou-se a sua enorme ingratidão Só não poderá falar assim do meu amor Este é o maior que você pode encontrar Você com a sua música esqueceu o principal é que no peito dos desafinados No fundo do peito bate calado Que no peito dos desafinados também bate um coração Human Behaviour BJÖRK If you ever get close to a human And human behaviour Be ready to get confused There's definitely, definitely, definitely no logic To human behaviour But yet so, yet so irresistible And there's no map They're terribly moody And human behaviour Then all of a sudden turn happy But, oh, to get involved in the exchange Of human emotions is ever so, ever so satisfying Oh oh, and there's no map Human behaviour, human Human, human behaviour, human Human, human behaviour, human Human behaviour, human And there's no map And a compass Wouldn't help at all Human behaviour, human, human Human behaviour, human, Human behaviour, human, Human behaviour There's definitely, definitely, definitely no logic Human, human Human behaviour Human. There's definitely, definitely, definitely no logic Human, human, human, human. You Said Something PJ HARVEY On a rooftop in Brooklyn One in the morning Watching the lights flash In Manhattan I see five bridges The empire state building And you said something That I've never forgotten We lean against railings Describing the colours And the smells of our homelands Acting like lovers How did we get here? To this point of living? I held my breath And you said something And I am doing nothing wrong Riding in your car Your radio playing We sing up to the eighth floor A rooftop, in Manhattan One in the morning When you said something That I've never forgotten When you said something That was really important Al lado del camino FITO PÁEZ Me gusta estar al lado del camino fumando el humo mientras todo pasa. Me gusta abrir los ojos y estar vivo, tener que vérmelas con la resaca. Entonces navegar se hace preciso en barcos que se estrellen en la nada. Vivir atormentado de sentido, creo que esta sí, esta es la parte mas pesada. En tiempos donde nadie escucha a nadie, en tiempos donde todos contra todos, en tiempos egoístas y mezquinos, en tiempos donde siempre estamos solos, habrá que declararse incompetente en todas las materias del mercado. Habrá que declararse un inocente o habrá que ser abyecto y desalmado. Yo ya no pertenezco a ningún ismo me considero vivo y enterrado. Yo puse las canciones en tu walkman, el tiempo a mi me puso en otro lado. Tendré que hacer lo que es y no debido, tendré que hacer el bien y hacer el daño. No olvides que el perdón es lo divino y errar a veces suele ser humano. No es bueno nunca hacerse de enemigos que no estén a la altura del conflicto. Que piensan que hacen una guerra y se hacen pis encima como chicos. Que rondan por siniestros ministerios haciendo la parodia del artista. Que todo lo que brilla en este mundo tan solo les da caspa y les da envidia. Yo era un pibe triste y encantado de Beatles, Caña legui y maravillas, los libros, las canciones y los pianos, el cine, las traiciones, los enigmas, mi padre, las cervezas, las pastillas, los misterios, el whisky malo, los óleos, el amor, los escenarios, el hambre, el frío, el crímen, el dinero y mis 10 tías me hicieron este hombre enreverado. Si alguna vez me cruzas por la calle regalame tu beso y no te aflijas. Si ves que estoy pensando en otra cosa no es nada malo es que paso una brisa. La brisa de la muerte enamorada que ronda como un ángel asesino. Mas no te asustes siempre se me pasa es solo la intuición de mi destino. Me gusta estar al lado del camino fumando el humo mientras todo pasa. Me gusta regresarme del olvido para acordarme en sueños de mi casa, el chico que jugaba a la pelota, del cuatro nueve cinco ocho cinco. Nadie nos prometió un jardín de rosas, hablamos del peligro de estar vivos. No vine a divertir a tu familia mientras el mundo se cae a pedazos. Me gusta estar al lado del camino, me gusta sentirte a mi lado. Me gusta estar al lado del camino, dormirte cada noche entre mis brazos. Al lado del camino, al lado del camino, al lado del camino. Es mas entretenido y mas barato. Al lado del camino... Venus AIR You could be from Venus I could be from Mars We would be together Lovers forever Care for each other You could live in the sea And I could be a bird We would be together Lovers forever Care for each other If you wear an illusion I will make it real We would be together Lovers forever Care for each other If you walk in the sun I will be your shadow We would be together Lovers forever Care for each other Maio Maduro MaioMaio- ZECA AFONSO DC Maio maduro Maio, quem te pintou DC Quem te quebrou o encanto, nunca te amou D C Em C G D Raiava o sol j no Sul, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru Bm7 C D E uma falua vinha l de Istambul Sempre depois da sesta chamando as flores Era o dia da festa Maio de amores Era o dia de cantar, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru E uma falua andava ao longe a varar DCDDCDDCDC Maio com meu amigo quem dera j Sempre no ms do trigo se cantar Quimporta a fria do mar, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru Que a voz no te esmorea vamos lutar Numa rua comprida El-rei pastor Vende o soro da vida que mata a dor Anda ver, Maio nasceu, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru Que a voz no te esmoreza a turba rompeu Xornada 3: Apenas él le amalaba el noema, a ella se le agolpaba el clémiso y caían en hidromurias, en salvajes ambonios, en sustalos exasperantes. Cada vez que él procuraba relamar las incopelusas, se enredaba en un grimado quejumbroso y tenía que envulsionarse de cara al nóvalo, sintiendo cómo poco a poco las arnillas se espejunaban, se iban apeltronando, reduplimiendo, hasta quedar tendido como el trimalciato de ergomanina al que se le han dejado caer unas fílulas de cariaconcia. Y sin embargo era apenas el principio, porque en un momento dado ella se tordulaba los hurgalios, consintiendo en que él aproximara suavemente su orfelunios. Apenas se entreplumaban, algo como un ulucordio los encrestoriaba, los extrayuxtaba y paramovía, de pronto era el clinón, las esterfurosa convulcante de las mátricas, la jadehollante embocapluvia del orgumio, los esproemios del merpasmo en una sobrehumítica agopausa. ¡Evohé! ¡Evohé! Volposados en la cresta del murelio, se sentía balparamar, perlinos y márulos. Temblaba el troc, se vencían las marioplumas, y todo se resolviraba en un profundo pínice, en niolamas de argutendidas gasas, en carinias casi crueles que los ordopenaban hasta el límite de las gunfias. (Capítulo 68. Rayuela. Julio Cortázar) Como no le melga nada que la contradigan, la señora Fifa se acerca a la Tota y ahí nomás le flamenca la cara de un rotundo mofo. Pero la Tota no es inane y de vuelta le arremulga tal acario en pleno tripolio que se lo ladea hasta el copo. -¡Asquerosa! –brama la señora Fifa, tratando de sonsonarse el ayelmado tripolio que ademenos es de satén rosa. Revoleando una mazoca más bien prolapsa, contracarga a la crimea y consigue marivolarle un suño a la Tota que se desporrona en diagonía y por un momento horadra el raire con sus abroncojantes bocinomias. Por segunda vez se le arrumba un mofo sin merma a flamencarle las mecochas, pero nadie le ha desmunido el encuadre a la Tota sin tener que alanchufarse su contragofia, y así pasa que la señora Fifa contrae una plica de miercolamas a media resma y cuatro peticuras de ésas que no te dan tiempo al vocifugio, y en eso están arremulgándose de ida y de vuelta cuando se ve precivenir al doctor Feta que se inmoluye inclótumo entre las gladiofantas. -¡Payahás, payahás! –crona el elegantiorum, sujetirando de las desmecrenzas empebufantes. No ha terminado de halar cuando ya le están manocrujiendo el fano, las colotas, el rijo enjuto y las nalcunias, mofo que arriba y suño al medio y dos miercolanas que para qué. -¿Te das cuenta? –sinterruge la señora Fifa. -¡El muy cornaputo! –vociflama la Tota. Y ahí nomás se recompalmean y fraternulian como si no se hubieran estado polichantando más de cuatro cafotos en plena tetamancia; son así las tofifas y las fitotas, mejor es no terruptarlas porque te desmunen el persiglotio y se quedan tan plopas. Último Round Xornada 4: O cine crea historias e Historia Dende as orixes do cine cos franceses irmáns Lumière, con Meliès ou cos rusos e alemáns, ata o gran desenvolvemento da industria que tivo lugar dende mediados do século XX nos EEUU, o cine veu ocupar un lugar preponderante como gran emisor de ficcións. O cine, en primeiro lugar, narra historias. Moitas delas son extraídas de libros: por exemplo, Harry Potter, 2001. Unha odisea do espacio, 20.000 leguas de viaxe submariña, A historia interminable, Pinoccio, Macbeth, O señor dos aneis... Ou tamén de cómics: Superman, Batman, Os 4 fantásticos... Outras historias son creadas exclusivamente para o cine: A noite do cazador, Toy story, Matrix, A Guerra das Galaxias, A princesa Mononoke... No cine hai un guión técnico (as localizacións...) e un guión literario. No guión literario procédese coma no teatro: anótase o lugar onde transcorre a acciójn e poden anotarse características sobre ese lugar, elementos, cuestións sobre a maquillaxe ou a roupa... O cine fabrica tamén a Historia. Moitas das cousas que coñecemos sobre o ser humano suceden a través da pantalla do cine. Platón, un filósofo grego, dicía que os seres humanos non veiamos as cousas coma son, senón que este mundo eran sombras, copias doutro mundo moito máis sublime e perfecto: o mundo das ideas. El explicaba que estabamos como encerrados nunha caverna escura con fachos nas paredes e de costas á porta, e por esa porta reflectíanse, no fondo da caverna, as sombras dese mundo ideal que transcorría fóra do noso campo visual. Segundo Platón, vemos o mundo coma nun teatro chinés de sombras... Ás veces, o cine é coma ese teatro chinés de sombras. Vemos o mundo a través del: pensade, que cousas coñecedes a través do cine? Moitas guerras (a Guerra Civil Española, a guerra do Vietnam, a 1ª e a 2ª Guerra Mundial), historias de amor, de gángsters, de piratas, de detectives, de músicos, de vaqueiros, de viaxeiros, de vampiros... O cine non é só entretemento: tamén é unha fonte de coñcemento decisiva. O cine inflúe moito na publicidade e viceversa. Moitos anuncios hoxe parecen pequenas películas (pensade nos dos coches), e tamén algúns videoclips musicais. Ás veces, a publicidade é un campo de ensaio para o cine. Unha directora catalana, Isabel Coixet, comezou facendo anuncios de compresas Evax. O cine ten algo de maxia: é un espacio de sombras, e nas sombras acontecen sempre cousas emocionantes. Queremos que nos entreteñan, pero tamén queremos emocionarnos. O cine é un campo de emocións en carne viva. Non é apto para os moi crédulos. Ou si. En algo temos que crer.
Documentos relacionados
Poemas sobre el agua
¿Valió la pena? Todo vale la pena
si el alma no es pequeña
Quien quiere pasar allende el Bojador
tiene que pasar allende el dolor.
Dios al mar el peligro y el abismo dio,
mas fue en él donde el cie...